Nu ben ik zo onmogelijk?
Wil ik mezelf niet zijn…
Maar voor jou mijn lief wilde ik alles zijn,
de filosoof jou genot en pijn
Alles wilde ik zijn voor ons
ik blijf wachten en smachten,
naar onze verloren nachten
Onze ochtenden vol plezier,
maar de zon rolt weg uit jouw ogen,
naar de donkere nacht
Alles wat overbleef waren en zijn nog steeds verwijten
Maar de aarde draait door en de tijd tikt door,
mijn lief we hebben opgegeven en wij gaan er niet meer voor
Ik voel jou nog in mijn hart,
als die eerste keer dat ik je gezicht zag
Gedeelde smart halve smart
Maar voelt niet zo echt de pijn is er elke dag
Maar jij loopt nooit meer alleen,
want ik zal bij je zijn
Het voelt wel ijskoud,
maar het went snel zonder pijn…