Eerst stierf mijn hoop, toen mijn droom…
Tot ik het maanmeisje ontmoette….
Zij wist mij te doorgronden,
het was zo’n mooi moment…
Haar ogen waren betoverend mooi,
met goud en diep blauw er in…
Toen ik diep in haar ogen keek,
ging een intense siddering door mij heen…
Voelde pijn, genot en liefde tegelijkertijd…
Ze sprak niet het maanmeisje,
ze knikte enkel en ik voelde dat het goed was…
Mijn droom die gestorven was,
bracht zij weer tot leven…
Hij werd werkelijkheid en zo mooi,
eigenlijk niet te verwoorden!
Was dit gevoel mijn einddoel?
Was ik door haar uitverkoren?
Lag er ook een taak op mij te wachten,
namelijk het realiseren van mijn droom…
Gelukkig zijn is weten wie je werkelijk bent,
dat was ook mijn droom…
Uitverkoren zijn om onsterfelijk te worden,
door middel van mijn daden en werken…
Kortom eindelijk weten waarom ik geboren ben !
Ik was een lege bol,
totdat het maanmeisje mij aan keek…
Na de ontmoeting met het maanmeisje,
vulde mijn bol zich met al de liefde,
die in de kosmos aanwezig was…
Er was bij mij geen ruimte meer nog voor egoïsme, haat, wrok, materialisme of teleurstellingen…
Ze waren weg na onze ontmoeting,
weg na die siddering door mijn lijf en ziel…
Plaats was gemaakt voor liefde zo puur en zuiver,
die had ik nog nooit gevoeld…
Ik beseffende dat ik niet alleen dit lichaam ben,
voelde eeuwigheid en oneindigheid in mijn ziel…
Ik besefte dat ik niet zomaar uitgekozen was…
Maar om mijn droom werkelijkheid te maken,
niet geven om iets terug te krijgen…
De anderen lege bollen vullen…
Die zaten met hun gestorven hoop en dromen in hun hand…
Ik loop langs de zee zonder verdriet en voel alleen geluk,
weet dat mijn taak niet makkelijk is maar ik zal hem volbrengen…
Als ik mijn lichaam verlaat zijn mijn werken en daden onsterfelijk…
Ik ga ik heen in een zwoele droom…
In de ondergaande zon zie ik het maanmeisje verdwijnen…
Haar taak is volbracht ze mag gaan,
ik zal nooit meer leeg zijn of alleen staan.