Mamma en pappa
Diep in mijn zijn,
is mijn ding, mijn eenzaamheid.
Ik kijk huil, lach en verwonder
ja alles komt met de tijd…
Was alles maar zo gemakkelijk als in het begin.
Moedermelk, na mijn geboorte.
En dan de strijd van het zijn,
teleurstellingen en vaak zielenpijn!
Mijn vader, mijn moedertje,
zie ik vergaan met de tand des tijds.
Zo erg te zien dat de lust om te leven,
hen soms zo verlaten heeft…
Overlevingsdrang is alles was er over is.
Mamma, pappa is er een weg die wij kunnen bewandelen?
Is het de weg naar de vrijmaking?
zijn pijn, zijn genot, zijn voeding, zijn zijn?
Of mogen jullie gewoon gaan,
omdat jullie het zo goed hebben gedaan.
Mag ik er dan voor jullie zijn?
Zoals jullie er voor mij en mijn broers waren.
Zal het mooi zijn?
Zal er niets zijn?
Nu niets, dat is nooit slecht toch mamma en pappa?
Er bestaat geen medicijn tegen oud
en gescheiden van elkaar te zijn.
Na 68 jaar samen lieverds, dus deel ik jullie pijn.
Wie weet nog jaren lang,
zal ik bij jullie zijn,
delende dan onze pijn.
Dat verzacht.
De verlossing komt onverwacht.
Van mijn hand Robert Johannes Taal Van Rossum 29-6-2018